Prawdą jest, że dla wielu osób z niepełnosprawnościami barierą blokującą uczestnictwo w życiu społecznym nie są bariery zewnętrzne, postawy otoczenia czy brak możliwości znalezienia pracy. Tą barierą jest nastawienie osoby z niepełnosprawnością do świata, lęk przed podejmowaniem wyzwań, niskie poczucie wartości własnej czy wpojone przez rodzinę czy otoczenie przekonanie, że niepełnosprawność jest źródłem praw zwalniających z obowiązku aktywności co skutkuje często z rezygnacji z aktywnego dążenia do zmiany własnej sytuacji życiowej.
W trwającym od wielu lat, a nasilonym w ostatnim okresie poszukiwaniu przyczyn bierności zawodowej i społecznej osób z niepełnosprawnościami warto postawić następujące pytanie. W jakim stopniu za zjawisko pasywności społecznej i zawodowej odpowiada ta część społecznego i państwowego systemu wsparcia osoby z niepełnosprawnością, która priorytetem uczyniła wsparcie osoby z niepełnosprawnością walkę o jej prawa społeczne i polityczne, promowanie społecznych postaw pomocy dla osób z niepełnosprawnościami wśród pracodawców, biznesmenów czy firm. Pozostawiając praktycznie poza polem swojego widzenia problem indywidualnego rozwoju zawodowego i społecznego oraz aktywizacji osób niepełnosprawnych w dążeniu do niezależnego i samodzielnego życia.
Ważna zatem jest polityka zmierzająca do aktywizacji zawodowej i społecznej tej grupy obywateli mająca na celu jej upodmiotowienie społeczne i zawodowe. A taka polityka wymaga zdecydowanie innego podejścia do problemów osób niepełnosprawnych, ich obecności na rynku pracy czy szerzej ujmując aktywności społecznej i zawodowej.