Rozpoczynając analizę obecnie obowiązującej regulacji, należy wskazać, że przepis art. 15 ust. 1 ustawy o rehabilitacji zawodowej przewiduje, że czas pracy osoby z niepełnosprawnością nie może przekraczać 8 godzin na dobę i 40 godzin tygodniowo. Regulacja ta dotyczy każdej osoby niepełnosprawnością bez względu na jej stopień niepełnosprawności. W tym miejscu należy podkreślić, że czas pracy osób z niepełnosprawnościami jest ustalony w sposób stały, gdyż norma tygodniowa nie ma charakteru przeciętnego. Oznacza to, że dopuszczalna tygodniowa ilość godzin pracy osób z niepełnosprawnościami jest „sztywna” i nie może być bilansowana w ramach okresu rozliczeniowego elastyczniejszymi zasadami dotyczącymi ustalania dobowego wymiaru czasu pracy, który np. w równoważnym systemie czasu pracy może zostać przedłużony nawet do 24 godzin na dobę.
Natomiast w ust. 2 cytowanego powyżej artykułu ustawodawca wskazał wyjątek od powyższej zasady, stanowiąc, że czas pracy osoby z niepełnosprawnością zaliczonej do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności nie może przekraczać 7 godzin na dobę i 35 godzin tygodniowo. Niemniej jednak możliwość stosowania skróconego czasu pracy wynikającego z powyższego ustępu, była dotychczas uzależniona od wydania przez lekarz przeprowadzającego badania profilaktyczne pracowników lub w razie jego braku lekarza sprawującego opiekę nad osobą z niepełnosprawnością, zaświadczenia o celowości stosowania skróconej normy czasu pracy. Tym samym czas pracy pracowników posiadających orzeczenie o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności zasadniczo wynosił 8 godzin na dobę i 40 godzin tygodniowo, a nie mógł przekraczać 7 godzin na dobę i 35 godzin tygodniowo dopiero w przypadku dostarczenia pracodawcy stosownego zaświadczenia, o którym była mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o rehabilitacji zawodowej.